«…Колькі пакаленняў пераступіла твой парог, родная школа!
Колькі акрыленых і прасветленых выйшла з тваіх дзвярэй у белы свет! Колькі ты падаравала Радзіме хлебаробаў і навукоўцаў, інжынераў і аграномаў, лётчыкаў і ўрачоў!..
Да цябе тапталі сцежкі з Хутара, Карпілаўкі, Ведрыцы, Гануты, Юравіч, Красіна, Мяжніцы, Ратнага і яшчэ з іншых вёсак і паселішчаў. Многія твае вучні, родная школа, праславіліся працоўнымі і баявымі подзвігамі. Непадалеку ад тваіх сцен, пры вялікай дарозе, стаіць стэла з імёнамі тваіх былых навучэнцаў, якія ў ліхую гадзіну не вярнуліся з ратнага поля…
Слава вам і жывыя, і мёртвыя! Вечная вам памяць і любоў!»
Здесь же началась история знаменитой династии преподавателей Сикорских. Благодаря их настойчивости и трудолюбию уже в 1936 году на территории училища появилась типовая двухэтажная деревянная школа. До Великой Отечественной войны Михаил Иванович Сикорский являлся ее директором, его жена — Евгения Константиновна — преподавала. С момента строительства школа считалась лучшей не только в районе, но и области.